ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΜΑ ΟΙ ΜΝΗΜΕΣ ΤΟΥΣ ΜΕΝΟΥΝ

Οι μέρες δίνουν νόημα στην καθημερινότητά μας με τις στιγμές τους, καθώς η κάθε στιγμή γεμίζει το χώρο και το χρόνο μας, πλημμυρισμένη από συναισθήματα κι ανθρώπους, που ξυπνούν τις αισθήσεις και τις μνήμες μας.
Πόσες φορές δεν έχουμε αναπολήσει στιγμές που έχουμε ζήσει, πόσο συχνά δεν έχουμε ευχηθεί να μπορούσαμε να ξαναγυρίσουμε πίσω το χρόνο; Ωστόσο, ακόμα κι αν δεν μπορούμε να ξαναζήσουμε στα αλήθεια αυτές τις περασμένες στιγμές, όλοι μας γνωρίζουμε ότι τουλάχιστον με έναν μοναδικό τρόπο καταφέρνουμε να επιστρέφουμε στο παρελθόν κι αυτός ο τρόπος είναι η μνήμη.
Οι αναμνήσεις μας είναι εκείνες που μας κρατούν συντροφιά, που φέρνουν ανά πάσα στιγμή το παρελθόν στο νου μας, που κατορθώνουν να δίνουν ζωή σε ό,τι έχει χαθεί, αλλά μας έχει σημαδέψει.
Παρόλο που οι στιγμές χάνονται μέσα στα λίγα λεπτά που συμβαίνουν, οι μνήμες που αφήνουν πίσω τους ριζώνουν μέσα μας και μας κρατούν δεμένους μαζί τους, όπως οι ρίζες που κρατούν τα δέντρα δεμένα με το χώμα. Κι ανάλογα με τον τρόπο που ζούμε αυτές τις στιγμές, δημιουργούνται και οι ανάλογες μνήμες που μας συντροφεύουν, όταν οι στιγμές έχουν γίνει πια αναμνήσεις.
Στιγμή και χρόνος. Μνήμη και λήθη. Ζευγάρια λέξεων με αλληλένδετη σημασία που γνέθουν μαζί το νήμα της ζωής. Ο χρόνος μετριέται με τις στιγμές μα καθορίζεται από τις μνήμες. Κι η λήθη αφήνει στο σκοτάδι τις στιγμές που θέλει να ξεχαστούν στο πέρασμα του χρόνου.
Η μνήμη. Μοιάζει λες και έχει το καθήκον μα και το χάρισμα να διατηρεί, να ενώνει, να κρατά ζωντανό καθετί που κάποτε υπήρξε και δεν υπάρχει πια. Η μνήμη. Μοιάζει να μένει αλύγιστη και σταθερή στο χρόνο μα αλλάζει, ξεθωριάζει, πετά ψηλά κι εκεί που νομίζει κανείς πως χάθηκε, εκείνη αγέρωχη επιστρέφει. Η μνήμη. Όταν οι στιγμές γίνονται αναμνήσεις εκείνη μένει στο παρόν να τις μετρά. Για λίγο, για πολύ, για όσο ο χρόνος το επιτρέπει.