Οι μνήμες έχουν τη δική τους ζωή, το δικό τους χώρο και χρόνο, τις δικές τους αισθήσεις. Όταν μάλιστα πρόκειται για «μνήμες πατρίδων», για μνήμες τόπων μακρινών μα και οικείων, για ανθρώπινες ζωές που προσδιορίζουν τον εαυτό τους με το επίθετο «κρητικός», ενώ δεν έχουν επισκεφθεί ποτέ την Κρήτη, η σημασία των αναμνήσεων αποκτά αλλιώτικες διαστάσεις. Εμπειρίες τραυματικές, μνήμες προσφυγικές, συνήθειες προγονικές μεταβιβάζονται και μετατρέπονται σε όψεις ταυτότητας για τις επόμενες γενιές.